Sinds het spelen van World of Warcraft en het uitspelen van Shenmue ben ik mij af gaan vragen hoe mensen zich ooit zo ver kunnen krijgen om een spel “het beste spel ooit” te noemen.
Tijdens mijn gamecarriere ben ik vaak tegen games aangelopen waarvan ik zeker wist dat het de beste games waren die ooit gemaakt waren. Tie fighter, Shenmue 2, Counter-strike. Vaak genoeg heb ik gedacht dat er één enkele game was voor elke persoon die perfectie betekende. Ik begin langzaam op die gedachtegang terug te komen, en begin me te realiseren dat er geen “beste” game is. Games geven je een bepaald gevoel, de games die ik “goed” vind in ieder geval wel. Maar hoe is het verdriet uit de ene game nou te vergelijken met het gevoel van macht uit de andere?
Mafia bracht ons een prachtig verhaal en een nog mooiere sfeer, het bracht ons een wereld zoals we die ons voor konden stellen uit het verleden en ademde er leven in. Ik durf te zeggen dat Mafia de game is die de gangstersfeer het beste over wist te brengen. Dit vertaalt zich echter totaal niet naar een game als Shenmue 2, een spel dat jaren eerder eenzelfde effect bereikte met het Hongkong van 1985. Beter? Neen, anders.
Een exact dezelfde emotie werd bij mij opgewekt in de games Homeworld, een space RTS en Tie fighter/Freespace 2, beide Space Sims. Het betrof een moment wanneer alle hoop verloren was, de muziek die toon goed weergaf (Adagio for Strings in Homeworld, de spelers herinneren het zich allemaal). De speler voelde dat het einde nabij was, tot het moment dat zijn vrienden hem te hulp schoten. De vrienden die je vergaard had over de loop van het spel plaatsten zich tussen jou en de vijand en riskeerden hun virtuele leven voor jou.
Het zijn dat soort momenten die je op de lange termijn herkent als zijnde de eigenlijke redenen waarom je een spel goed of slecht vond. Half-Life 2 was geweldig… zo herinner ik het me… maar ik heb nog geen idee waarom ik dat vond. Echt memorabele momenten waren er naar mijn gevoel zelden en als ze er waren, droegen ze niet dezelfde kracht als de gebeurtenissen in het eerste deel. Wie kan zich niet herinneren dat de scientist dacht gered te zijn, om neer te worden geschoten door zijn potentiele redders in nood?
Ik weet niks meer van Splinter Cell, Mechassault of Prince of Persia: SoT, games die ik stuk voor stuk erg goed vond. Maar het zijn games als Beyond Good and Evil, Shenmue en Deus Ex die voor eeuwig in je geheugen zullen blijven, door de emotionele gebeurtenissen, het verraad, het verlies, de keuze om alles achter te laten wat je hebt om te strijden voor slechts één doel.
Hierdoor komen matige games toch in je geheugen te staan, wanneer toppers vergeten worden. Welke games overleven de test van de tijd? De eerste, want als je niet samen kan praten over hoe geweldig je een game-moment vond, zal het spel langzaam in de vergetelheid raken.